İnsan denen varlığın hem en temel acısı, hem de en temel gerçeği ayrılık.. Ayrılık ezelden beri tanıdık, nefes alışlarımız kadar eski.. İnsanlığın hem ilk hem son imtihanı.. Hikayelerimize daha bağlanamadan deneyimlediğimiz kopuş..

Neydi bu ayrılık? Hem bir varoluşa hem bir yok oluşa neden olan ayrılık?

Gönülden bağlandığımız bir kişinin, bir nesnenin, bir değerin ya da vücut bütünlüğümüzün bizden alınması, kaybedilmesi olarak tanımladığımız ayrılığa; Adam Philips “Aşık olan ya da yasta olan herkesin bildiği gibi, kibarca ayrılık denen şey, aslında bir uzvun koparılmasıdır.” Der ve bir adım daha ilerletir ayrılık dediğimiz sancımızı… Bir kopuş ve bir uzvun yok oluşu, kayboluşu…

Ayrılık hikayemiz annemizden kopuşla başlar ve hayat boyu devam eder. Bakım verenimizden kopuşta yaşanan o travma, bırakılan izler ve kabuk tutmayan kanamaya devam eden yaralar… Yaralarımızdan sarılır ve yapışırız birbirimize. O yarayla olur kopuşlar, kayboluşlar; o yarayla oluşur varoluşlar, bitmeyen oluşlar ve bağlar. Hayat bu şekilde akar.

Ayrılıkla başlayan sancılı hikayelerimiz, büyüdükçe bağ kurmayla bütünleşir. Bakım verenden ayrıldığımız yerden buluruz hikayemizin yeni kahramanını, yani partnerimizi. Bu şekilde birleştiririz belki de yeniden annemizi zihnimizde. Hikayemizde bu şekilde bir karşılık bulur partnerimizin bir parçası, bu şekilde kapanır yaralar; ayrılık kavuşma olur bu şekilde ve bu şekilde yeniden dönüşür eski formuna.

O zaman her bir kopuş, yeni bir bağlantı. Kopamazsanız ve ayrılamazsanız, var olamaz ve bağ kuramazsınız da aslında.

Buradan bakarsak; her kopuş bir varoluşsa eğer ayrılık denen o en temel yaramız o kadar da kötü gelmez belki gözümüze. Bırakın yaşansın kayıplar, ayrılışlar. Bırakın tutulsun yaslar, silinsin dosyalar, rafa kaldırılsın bazı hikayeler.. Bırakın ki doğsun kişiler, kurulsun yeni bağlar ve yeni varoluşlar.. Var olmak kopmak; kopmak var olmakla bir bütün çünkü.